ای ساربان سعدی
ای ساربـــان،آهسته رو کارام جانم می رود وان دل که با خود داشتم با دلـــسـتانم می رود
من مانده ام مهجور از او،بیچاره و رنجور از او گویی که نیشی دور از او،در استــخوانم می رود
گفتم به نیرنـگ و فسون،پنهان کنم ریش درون پـنهان نمی ماند که خون بر آســتـانم می رود
محمل بدار ای ساروان،تنــدی مکن با کاروان کز عشـــق آن سرو روان،گویـی روانم می رود
او می رود دامن کشان،من زهر تنهایی چشـان دیگرمپــرس از من نشـان،کز دل نشانم می رود
با این همه بیــداد او،وان عهد بی بنــیاد او در ســـینه دارم یاد او،یا بر زبـــانم می رود
باز آی و بر چشمم نشین ای دلستــان نازنـین کاشـــوب و فریاد از زمــین بر آسمانم می رود
در رفتن جان از بـدن،گویـند هر نوعی سـخن من خود به چشم خویشــتن دیدم که جانم می رود
سـعدی،فغان از دسـت ما لایـق نبود ای بی وفا طاقــت نمی دارم جــفا،کار از فغــانم می رود
ســعــدی